Rodzina dysfunkcyjna to rodzina, która nie zaspokaja potrzeb emocjonalnych jej członków, relacje są zaburzone i nie ma między nimi więzi. Między członkami rodziny dysfunkcyjnej istnieje otwarty konflikt, który utrudnia bliski kontakt. Są tworzone sztywne zasady, których nie wolno złamać. Źródłem takich zaburzeń są zakłócenia w relacjach między rodzicami. Dotyczy to również sytuacji, kiedy jedno z rodziców ma problem z własną osobowością (choroba psychiczna, nałogi, przerost ambicji). Dziecko w takiej rodzinie jest narażone na ciągły stres związany z brakiem poczucia bezpieczeństwa. Jedną z odmian dysfunkcji jest patologia.
Jakie cechy posiada rodzina dysfunkcyjna?
Do cech charakterystycznych należą:
- brak ustalonych ról i wzorców zachowań,
- brak przyzwolenia na okazywanie słabości lub uczuć.,
- brak miejsca na indywidualność,
- istnienie „tajemnicy rodzinnej”,
- brak prawdziwej komunikacji między członkami rodziny.
Jakie wyróżniamy zachowania dysfunkcyjne?
Do najczęstszych zachowań dysfunkcyjnych należy:
- narkomania, choroba alkoholowa ojca lub matki,
- nadopiekuńczość i kontrola,
- nadużycia emocjonalne (szantażowanie dzieci,wykorzystywanie w konflikcie między rodzicami),
- przemoc domowa w tym psychiczna, fizyczna i seksualna,
- brak zainteresowania potrzebami dzieci.
Kiedy mówimy o patologii?
Dysfunkcja może przerodzić się w patologię. Najczęściej zdarza się to w rodzinach, której członkiem jest alkoholik, narkoman oraz rodzinach, w których dochodzi do przemocy domowej.
Rodzina dysfunkcyjna – czy można jej pomóc?
Istnieje terapia dla osób cierpiących na syndrom DDD (dorosłe dzieci z rodzin dysfunkcyjnych). Polega na długotrwałym leczeniu. Psychoterapeuta „przepracowuje” z pacjentem szkodliwy wzorzec zachowań, który ma zakodowany już od dziecka. Pacjent musi nauczyć się nowej roli i pozbyć poczucia winy. Musi uświadomić sobie swoje położenie i ujrzeć problem w jasnym świetle. Terapia trwa zwykle około dwóch lat. U większości osób istnieje szansa na wyleczenie a w związku z tym na normalne, spokojne życie.
